Haai in aquarium

29

Een jaar of twee geleden kwamen bij ons drie lieve goudvissen wonen. Nouja, lief… Twee hadden een zachtaardig karakter, maar visje drie was meer een terror-haai.
Hij had duidelijk last van territoriumdrift. Waar kwam dit vandaan? Was het wellicht jaloezie, en voelde hij zich diep van binnen de mindere van de drie? Wat wilde hij
maskeren met zijn agressieve gedrag?

Een irritant visje
Altijd zat Haai het kleinste goudvisje (Kleintje) achterna. Een lange en misschien wel eenzame strijd. Stiekem vonden we Haai best een beetje vervelend.
En vooral tijdens voertijd. Dan was hij zo druk met het wegjagen van Kleintje, dat hij zelf amper aan eten toe kwam. Natuurlijk had Kleintje hierdoor ook
geen rust om te eten en zodoende at visje drie dan uiteindelijk al het eten op. Dus tja… dat vonden we vervelend. ‘Wat is hij irritant hè’ zeiden we dan veroordelend.
Maar hadden we verder gekeken, dan zouden we misschien angst en eenzaamheid hebben gezien bij onze Haai. Of iets heel anders.

Kleintje werd ziek
Deze machtsstrijd ging maanden door, tot Kleintje zo uitgeput raakte dat hij op de kop van het aquarium begon te hangen. Het zag er niet goed uit. Kleintje werd ziek.
Een burn-out. Moe van het constant te worden opgejaagd. Moe van altijd maar strijden om toch een beetje eten te kunnen bemachtigen. Wat had het allemaal nog voor
zin om te leven? Hij was fysiek zo vermoeid geraakt en hij begreep het ook niet. Zijn we in ons diepste wezen dan niet allemaal hetzelfde?, zuchtte kleintje.

En zo liep ik ineens ochtend na ochtend op mijn hoede richting het aquarium, om te zien hoe het met Kleintje gesteld was. Hij hing daar maar zielig op zijn kop,
lusteloos, geen spoortje energie… Maar het goede nieuws was wel, dat Haai ons kleine visje eindelijk met rust liet. Eindelijk voelde Kleintje een diepe, innerlijke
rust en kon hij zelfs wat eten zonder opgejaagd te worden. Voelde Haai zich schuldig om zijn wandaden? Zag hij in wat hij Kleintje had aangedaan, en wilde hij
zijn leven beteren? Wonder boven wonder krabbelde Kleintje helemaal op. Energiek zwom hij weer rond, bevrijd van al dat gedoe! Wat was het eigenlijk heerlijk
om een goudvis te zijn!

Karma?
Er gingen maanden overheen, de rust en harmonie waren wedergekeerd in het aquarium. De drie visjes voelden zich gelijk aan elkaar en het ego was verdwenen.
Maar zoals dat gaat in het leven, sloeg toen ineens het noodlot toe. Haai, die zijn leven had gebeterd en niet langer de baas wilde spelen, lag met een zielig krom
staartje onder in het aquarium. Hij wilde zelfs niet meer eten. Hopend op een wonder, zoals bij Kleintje, hield ik moed maar het mocht niet baten. De volgende
ochtend vond ik hem verstopt onder een plantje. Zijn lieve zieltje had zijn vissenlichaam verlaten.