In de eerste weken van mijn gebroken enkel heb ik heel veel gehuild. Fysiek, vanwege de helse pijn iedere ochtend weer. Maar ook geestelijk. Ik vond mezelf enorm zielig
en voelde veel behoefte aan aandacht en zorg. Wist de hele wereld wel hoe enorm ik leed? En dan hoop je op bezoekjes, kaartjes, misschien eens een bloemetje. Maar dat
viel eigenlijk smerig tegen. Misschien omdat ik ‘gewoon’ thuis was, ik weet het niet.
Flink schelden
Het huilen ging over in boosheid en frustratie. Wat was het verschrikkelijk vervelend, om ineens zo afhankelijk te zijn! Ik kon werkelijk niets meer zelf en alles duurde een
eeuwigheid. Even aankleden en douchen en je bent twee uur verder. En geduldig zijn, daar staat een Leeuw niet om bekend. Dus soms maar niet douchen. En nog maar eens flink
schelden. En die krukken, daar krijg je ook zo’n haat liefde verhouding mee. Iedereen die wel eens op krukken heeft gelopen, weet vast wat ik bedoel. Je hebt ze nodig, maar God wat
een gedoe. En niets kun je vastpakken met je handen, die zijn immers al bezet. Sta je daar, met je bord eten aan het aanrecht, want tja hoe tover je dat op de eettafel?
Alles heeft een reden
Ik geloof, dat alles met een reden gebeurd. Zeker dit soort dingen. Dat spookte direct door mijn hoofd na de val, maar die eerste weken had mijn ego het te druk met huilen en boos
zijn. Toch sluimerde na verloop van tijd de berusting voorzichtig binnen en voelde ik hoe kalmte de boosheid verving. Naast het lezen van spirituele boeken, besteedde ik veel tijd aan
het simpelweg zijn. Ik kreeg het besef, dat ik helemaal niets hoefde te doen. Mensen hadden niet langer verwachtingen van mij (ik was immers niet mobiel), maar bovenal: ik had van
mezelf geen hoge verwachtingen meer. Ik moest niets doen, ik moest nergens heen, ik hoefde alleen maar te zijn!
Hollen
Voor mijn val was ik aan het hollen geslagen. Hollen, nergens bij stil staan en vooral niet voelen. In die maanden voor de val zijn er tamelijk wat emotionele voorvallen geweest, maar
ik wilde vooral ‘doorgaan en daar in niet blijven hangen.’ Dus ik stopte het diep weg en stortte me in het vele sporten. Ik leefde als een robot zonder werkelijk te voelen. Zonder
werkelijk te genieten. Ik wilde fit zijn! Een strak lijf hebben! Maar ik stond er helemaal niet bij stil, waarom ik dat eigenlijk wilde en of het me zo gelukkig maakte. Want ik was niet
wérkelijk gelukkig. Ik straalde niet van binnenuit. Het sporten werd een moeten zonder veel plezier, terwijl ik het altijd zo fijn vond om te sporten. De balans was ver te zoeken. En
voor mijn praktijk MaanZon had ik ook geen inspiratie, ik zat überhaupt niet in de flow.
Het jaar van de Draak
Deze gebroken enkel heeft mij zoveel gegeven. Het klinkt nu bijna te cliché, maar toch is het waar. Ik heb mezelf veel beter leren kennen en ik sta nu zoveel meer relaxter en
positiever in het leven. In de weken die volgden, kwam er weer tijd en energie vrij voor MaanZon en ook het schrijven kreeg een enorme boost. En daar krijg ik nu zoveel voor terug!
Mijn mailbox puilt uit met aanvragen voor een persoonlijke horoscoop, ik voel weer energie om op spirituele beurzen te staan en vooral is er heel veel inspiratie en positieve flow. Nu
pas besef ik hoe erg ik dat gemist heb. En nog waardevoller: de innerlijke rust en een dieper vertrouwen in het leven, de kosmos en het zijn. Dit krachtige jaar van de 8 en de Draak,
heeft eigenlijk niet mooier kunnen beginnen!