Het kan niet fout gaan. Alles is goed, zelfs als je faalt. Want dat zogenaamde “falen” is in werkelijkheid slechts een gedachte, iets wat we onszelf wijsmaken. Wie bepaalt eigenlijk wat “fout” is?
Het ego de mond snoeren
Fout is niets meer dan een oordeel van het ego. En het grappige van dat ego is dat het eigenlijk helemaal niet bestaat. Hoe vaak kunnen we ons druk maken over dingen die er in wezen niet toe doen? Ik kan het in ieder geval nog steeds goed. Zelfs om de kleinste dingen kan ik mij enorm opwinden. Maar gelukkig komen er steeds vaker andere gedachten op die mijn gevoelige ego even de mond snoeren. Is dit nou echt zo belangrijk? Waarom maak ik mij hier zo druk om? En de clichévraag die toch altijd werkt: Wat zou Liefde nu doen? Door minder aandacht te schenken aan de vraag of iets goed of fout is, en het gewoon te accepteren zoals het is, komt er al veel meer rust
Oordelen is een zwaktebod
Het constant oordelen over mezelf en anderen is iets waar ik nog steeds goed in ben. Overal heb ik wel een mening of oordeel over, en vaak voel ik ook nog de drang om die te uiten. Toch weet ik dat wanneer we onszelf en anderen minder veroordelen, de dualiteit in ons leven kleiner wordt. Afscheiding krijgt dan minder ruimte. Dan is er geen ‘jij’ of ‘ik’, maar gewoon ‘wij’. Als ik jou pijn doe, doe ik eigenlijk alleen maar mezelf pijn. Als ik hard oordeel, oordeel ik vaak het hardst over mezelf en voel ik me eigenlijk niet goed genoeg. De ‘negatieve’ eigenschappen die ik in jou zie, zijn vaak slechts een reflectie van mijn eigen innerlijke wereld. Ik kan die eigenschappen in jou alleen herkennen omdat ik ze in mezelf herken. Dus wanneer ik tegen jou zeg: “Wat ben jij bazig,” dan realiseer ik me dat ik blijkbaar zelf bazig gedrag vertoon of deze eigenschap in mezelf niet accepteer.
“Oordelen is een zwaktebod.” Een krachtige quote om in gedachten te houden.
Het ego en de zoektocht naar goedkeuring
Het ego zoekt vaak naar bevestiging van buitenaf, naar goedkeuring van anderen. Dit is de wortel van veel oordelen: als ik oordeel, geef ik mezelf het gevoel dat ik het beter weet dan een ander, dat ik de waarheid bezit. Maar in werkelijkheid is het oordeel slechts een manier om te verbergen dat ik zelf ook onzeker ben. Het ego verlangt naar acceptatie, maar het kan alleen echte rust vinden wanneer het zich niet meer hoeft te bewijzen. Het ego leeft niet in het nu, het leeft in wat was of wat zou kunnen zijn. Maar het enige wat écht is, is dit moment. Als ik me vastklamp aan oordelen over mezelf of anderen, dan ben ik eigenlijk niet aanwezig, maar ben ik gevangen in herinneringen of zorgen over wat er nog komt. Het huidige moment biedt de enige ware rust.
Oordelen als afweermechanisme
Oordelen kunnen een soort verdedigingsmechanisme zijn, een manier om van onze eigen onzekerheden af te leiden. Als ik oordeel over jou, kan ik mijn eigen angst of kwetsbaarheid tijdelijk vermijden. Maar die tijdelijke opluchting is maar schijn. Het echte herstel komt pas als ik mijn eigen onzekerheden onder ogen zie, zonder ze weg te stoppen in oordeel. Wanneer we oordelen, projecteren we vaak het verleden of de toekomst op het heden. Het ego leeft niet in het nu, maar in wat was of wat zou kunnen komen. Dit maakt dat we de schoonheid van het huidige moment vaak missen. Het oordeel verhindert ons om in volledige aanwezigheid te zijn.
De kunst van loslaten
Loslaten is misschien wel de grootste kunst die we kunnen leren. Het ego wil altijd controle hebben – over onszelf, over anderen, over de toekomst. Maar juist in het loslaten van die controle komt de ware vrijheid. Wanneer we alles laten zijn zoals het is, zonder te veroordelen, kunnen we de vreugde en rust ervaren die altijd al in ons aanwezig was. Wanneer we het oordeel loslaten, bevrijden we ons van de beperkende verhalen die we onszelf en anderen vertellen. Het is deze bevrijding die ons in staat stelt om vanuit liefde, niet angst, te leven.
Oordelen is een zwaktebod. Deze eenvoudige, maar krachtige uitspraak herinnert ons eraan dat de grootste vrijheid komt van het loslaten van onze oordelen en het toestaan van het moment om zichzelf te ontvouwen. In het loslaten van controle en het accepteren van alles zoals het is, ontdekken we dat we werkelijk in staat zijn om in liefde en rust te zijn – zowel met onszelf als met anderen.
ℳ𝒶𝒶𝓃𝒵𝑜𝓃